پیامبر اسلام به ما آموخته‌اند که خداوند فرشتگان را از نور آفریده است. همچنین، نور یکی از نام‌های خداوند است که در قرآن کریم آمده: خداوند نور آسمان‌ها و زمین است. برای درک مفهوم فرشته، ابتدا باید بدانیم نور چیست. آگاهی از معنای فیزیکی نور به ما کمکی نخواهد کرد؛ بلکه باید نشانه‌ها را هنگام مشاهده نور دنبال کنیم. معمولاً تصور می‌کنیم که نور قابل مشاهده است، اما در واقع نور غیرقابل دیدن است. ما تنها زمانی می‌توانیم نور را ببینیم که با تاریکی ترکیب شود. اگر در مکانی باشیم که فقط نور وجود داشته باشد و تاریکی نباشد، به دلیل شدت نور نابینا خواهیم شد. به یاد داشته باشید که وقتی به خورشید خیره می‌شوید، چه اتفاقی می‌افتد؛ خورشیدی که ۹۳ میلیون مایل با ما فاصله دارد. اگر تنها چند مایل از جو زمین فاصله بگیرید، حتی برای یک لحظه هم نمی‌توانید به خورشید نگاه کنید، مگر اینکه بینایی خود را از دست بدهید. آنچه ما به عنوان نور قابل مشاهده می‌شناسیم، تنها یک پدیده زیبا و کم‌رنگ است. این نور قابل مقایسه با نور خورشید بدون فیلتر نیست و به هیچ وجه نمی‌توان آن را با نور الهی که تمام کهکشان‌ها را روشن می‌کند، مقایسه کرد. به همین دلیل در اسلام گفته شده است که نور الهی آن‌قدر درخشان است که انسان‌ها با نگاه کردن به آن کور می‌شوند. خداوند، فرشتگان و نور همگی نامرئی هستند. بنابراین، نباید تعجب کنید که خداوند و فرشتگان نیز به نوعی نور به شمار می‌آیند. ممکن است بگویید که ما نور را در همه جا می‌بینیم، اما فرشتگان و خداوند را نمی‌بینیم. اما آیا واقعاً نمی‌توانیم آن‌ها را ببینیم؟ در اصل توحید وحدانیت خداوند به ما آموخته شده است که نشانه‌ها و تابش‌های خداوند و مخلوقات، تنها نمای بیرونی و ظاهری از قدرت خالق‌مان، الله تعالی، هستند. خداوند نور است. تاریکی و ظلمت، که به معنای عدم وجود هستند، در واقع متضاد خداوند به شمار می‌آیند. به عبارت دیگر، خدا هیچ متضاد واقعی ندارد، زیرا عدم وجود (تاریکی) در حقیقت هیچ چیز نیست.