واژه سجیل در قرآن سه بار ذکر شده است؛ دو بار در آیه 182 سوره هود و آیه 45 سوره حجر با تعبیر وَأَمْطَرْنَا و یک بار در سوره فیل با تعبیر تَرْمِيهِم. سجیل به معنای سنگ‌ریزه‌ای است که شبیه آجر و خشت یا گل پخته شده است. برخی نیز بر این باورند که سجیل سنگی از گل است که معرب و وارداتی بوده و در واقع واژه‌ای فارسی است که عرب‌ها با آن آشنا نیستند. همچنین گفته شده که این واژه به معنای سنگ و گل یا گل متحجر است. سُهیلی آن را به عنوان سنگ گل معرب فارسی و محکم توصیف کرده است. ابن عباس و سعید بن جبیر نیز آن را به معنای سنگ گل دانسته‌اند که به صلابت و استحکام آن اشاره دارد. سجیل با سجین که در آیه إنّ كتابَ الفجّار لفي سجّين آمده، یکی دانسته شده و به عنوان کنایه‌ای از جایگاه آتشین و جهنمی تعبیر شده است. ابن منظور این معنا را به خوبی توضیح داده است. با توجه به مباحث مطرح شده، می‌توان نتیجه گرفت که سجیل نوعی سنگ‌ریزه خاص با سختی بسیار بالا و حتی داغ بوده که بر سپاه فیل پرتاب شده است. قدرت تخریب و انفجار آن به حدی بوده که اگر به سرباز یا سواره‌نظام برخورد می‌کرد، از طرف دیگر خارج می‌شد و امعا و احشا را به بیرون پرتاب می‌کرد.
