گرایندن مصدری است که در زبان فارسی به‌کار می‌رفته و به معنای نگریستن، نگاه‌کردن و دیدن است. این واژه در متون کهن و فرهنگ‌های لغت، از جمله در فرهنگ ناظم‌الاطباء، ثبت شده و گواه ظرافت و گستردگی زبان فارسی در بیان مفاهیم بصری و حسّی است. در بررسی دقیق‌تر، این واژه بیانگر عملی فراتر از دیدن ساده است و بر نوعی تأمل و تمرکز در نگاه دلالت دارد. کاربرد آن در متون ادبی و تاریخی نشان می‌دهد که این واژه برای انتقال مفهومی عمیق‌تر و گاهی نمادین از مشاهده و درک بصری به‌کار می‌رفته است. امروزه اگرچه این واژه کمتر در گفتار روزمره مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما شناخت و به‌کارگیری آن در متون ادبی و پژوهشی می‌تواند بر غنای بیان بیفزاید. حفظ و توجه به چنین واژه‌هایی در واقع پاسداشت میراث ارزشمند زبان فارسی و ظرفیت‌های بی‌نظیر آن در انتقال مفاهیم گوناگون است.