چهارتال، نام یک ساز زهی و از خانواده‌ی سازهای زخمه‌ای است. این واژه‌ای مرکب بوده و در منابع کهن و گویش‌های محلی، به‌ویژه در لغت‌نامه‌های مربوط به شوشتر، به‌عنوان معادل یا مترادفی برای طنبور ثبت شده است. ساختار و ماهیت این ساز، همانند طنبور، احتمالاً شامل کاسه‌ای طنینی، دسته‌ای بلند و سیم‌هایی است که با زخمه زدن به صدا درمی‌آیند. کاربرد این واژه در حوزه‌ی جغرافیایی خاص، نشان از ریشه‌دار بودن ساز در فرهنگ و موسیقی بومی آن ناحیه دارد و آن را از دیگر انواع مشابه متمایز می‌سازد. در مجموع، چهارتال را می‌توان نمونه‌ای منطقه‌ای و محلی از سازهای باستانی طنبور دانست که شناخت آن، گامی در جهت حفظ و درک بهتر گنجینه‌ی موسیقی اقوام مختلف ایران به شمار می‌رود.