پیچائی (حامِص) به حالت و چگونگیِ پیچا اشاره دارد. این واژه در زبان فارسی برای بیان مفهوم تابخوردگی، چرخش یا انحنای یک شیء یا پدیده به کار می‌رود و بر کیفیتِ پیچیده‌شدن دلالت می‌کند. برای درک دقیق‌تر معنا و موارد استعمال این اصطلاح، مراجعه به مدخل پیچا در منابع معتبر توصیه می‌شود. از دیدگاه دستوری، پیچائی به‌صورت اسم مصدر و در جایگاه صفت مفعولی به کار می‌رود و بیانگر ویژگیِ چیزی است که حالت پیچیده یا مارپیچ دارد. این واژه در متون فنی، ادبی و علمی برای توصیف اشکال، حرکات یا ساختارهای درهم‌تنیده و منحنی مورد استفاده قرار می‌گیرد و دامنه‌ای از معانی مجازی تا حقیقی را در بر می‌گیرد. برای دریافت اطلاعات جامع‌تر درباره‌ی ریشه‌شناسی، کاربردهای مختلف و مثال‌های عینی این واژه، رجوع به مقاله‌ی اصلیِ «پیچا» ضروری است. در آنجا می‌توان با پیشینه و تفصیل معنایی این مفهوم آشنا شد و موارد استعمال آن را در بافت‌های گوناگون زبانی به دقت بررسی نمود.
