پیر عرفانی

[ویکی فقه] پیر در عرفان به معنای کسی است که برای شاگرد یا مرید یا سالک در حکم راهنما و مربی و مرشد باشد.
دقیقاً معلوم نیست که لفظ پیر در دوره اسلامی از چه زمانی در میان طریقه های ایرانی در مناطق مختلف متداول شده است.
← در میان ملامتیان خراسان
پیر برای سالک و مرید می توانسته است به منزله استاد و معلم باشد، ولی شأن پیر بکلی معلمی و استادی نبوده است.
شیخ تعلیم و شیخ تربیت
در تصوف، میان شیخ تعلیم و شیخ تربیت تفاوتی قائل شده اند و در میان طریقه های ایرانی، بخصوص نزد ملامتیان نیشابور، بر جنبه تربیت تأکید می ورزیده اند و وظیفه کسی که مربی و راهنمای سالک بوده، دور کردن خلق و خوی بد از وی و جای گزین کردن آن ها با اخلاق نیکو و پسندیده بوده و عنوان «پیر» نیز بیش تر حاکی از همین جنبه تربیتی بوده است.
محمد غزالی پیر را به برزگری شبیه می کند که غلّه را تربیت کند تا پرورده شود و نیکو برآید و هر کسی البته شایستگی این کار را ندارد.
شرائط پیر
...