نحیی

کلمه‌ی «نُحْیِی» در زبان عربی و متون دینی به معنای «حیات می‌بخشیم» یا «زنده می‌کنیم» است و در قرآن کریم نیز به کار رفته است. این واژه از ریشه «حیی» گرفته شده و به فعل «زنده کردن» اشاره دارد. نمونه‌ای از کاربرد آن در آیه ۲۳ سوره حجر آمده است: «وَإِنَّا لَنَحْنُ نُحْيِي وَنُمِيتُ وَنَحْنُ الْوَارِثُونَ»؛ یعنی «و یقیناً ماییم که حیات می‌بخشیم، و می‌میرانیم و ما وارث [جهان و جهانیان] هستیم». در این آیه، «نُحْیِی» به قدرت الهی برای زنده کردن موجودات و ایجاد حیات اشاره دارد و نشان‌دهنده یکی از صفات خداوند است. واژه «نُحْیِی» در متون دینی، فلسفی و عرفانی به معنای احیای جسم، جان یا روح نیز استفاده می‌شود و تأکید بر نقش خالق در زندگی و مرگ دارد. این فعل با مفاهیمی مانند زنده کردن، احیا، حیات بخشی و ایجاد حیات مرتبط است. در قرآن و ادبیات دینی، این واژه نشان‌دهنده قدرت مطلق خداوند بر زندگی و مرگ و تسلط او بر جهان هستی است.