نامأمون واژه‌ای مرکب است که از پیشوند نفی «نا» و واژهٔ «أمون» تشکیل شده و به‌صورت نا أمون نوشته می‌شود. این ترکیب در زبان فارسی به‌عنوان صفت به‌کار می‌رود و معنای فقدان امنیت و ایمنی را می‌رساند. به‌طور کلی، نامأمون بیان‌کنندهٔ وضعیتی است که در آن، آرامش و اطمینان خاطر وجود ندارد و احتمال بروز خطر یا آسیب در آن محتمل است. این واژه با عبارات دیگری همچون ناامن، ناایمن و نامحفوظ هم‌معناست و در متون رسمی و ادبی برای توصیف مکان‌ها، شرایط یا موقعیت‌های فاقد ثبات و امنیت به‌کار می‌رود. کاربرد آن بیشتر در حوزه‌هایی مانند جامعه‌شناسی، سیاست و امنیت مشاهده می‌شود که بر فقدان شرایط مطمئن و قابل اعتماد تأکید دارند. رعایت دقیق املای فارسی و استفاده از نیم‌فاصله در نگارش این واژه و مشتقات آن، از اهمیت بالایی برخوردار است. به‌عنوان مثال، شکل صحیح آن «نامأمون» بوده و صورت‌های دیگر مانند «نامامون» یا «نا مامون» نادرست محسوب می‌شوند. این دقت در نوشتار، به حفظ یکپارچگی زبان فارسی و جلوگیری از تغییرات نابجا در ساختار واژگان کمک می‌کند.
