معنی ناظم تبریزی

لغت نامه دهخدا

ناظم تبریزی. [ ظِ م ِ ت َ ] ( اِخ ) محمد صادق، معروف به صادقا. نصرآبادی آرد: «ساکن عباس آباد اصفهان بود... فی الجمله تحصیلی کرده بود، خود را از قید تعلق فارغ ساخت مدتی در مکه معظمه ساکن شده بود و اوقات صرف عبادت و مجالست اهل حال می کرد، تذکره مختصری نوشته، چند سال قبل از تحریر فوت شد». او راست:
آغوش گل ز سینه چاکم نشانه ای است
دستان بلبلان ز سرودم ترانه ای است
خاشاک راه او که به مژگان ربوده ام
از بهر مرغ دیده من آشیانه ای است.
رجوع به تذکره نصرآبادی ص 411 و نگارستان سخن ص 116 و روز روشن ص 676 و دانشمندان آذربایجان ص 369 شود.