لغت نامه دهخدا مناتین. [ م َ ] ( ع ص، اِ ) ج ِ مِنتین، به معنی ناخوشبوی. ( آنندراج ). ج ِ منتین. گویند: قوم مناتین. ( منتهی الارب ). ج ِ منتین. گویند: رجال و آباط مناتین. ( از اقرب الموارد ).
