لغت نامه دهخدا مطلاء. [ م ِ ] ( ع اِ ) مِطلی ̍. || زمین نرم که عضاة رویاند. ج،مطالی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). زمین نرم. ج، مطالی. ( مهذب الاسماء ).
