لغت نامه دهخدا
مسترعی. [ م ُ ت َ ] ( ع ص ) مسترع. نعت فاعلی از استرعاء. نگه داشتن خواهنده. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). آنکه می خواهد از کسی که نگهبانی کند ستوران و چراگاه را. ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ). و رجوع به استرعاء شود.
مسترعی. [ م ُ ت َ ] ( ع ص ) مسترع. نعت فاعلی از استرعاء. نگه داشتن خواهنده. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). آنکه می خواهد از کسی که نگهبانی کند ستوران و چراگاه را. ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ). و رجوع به استرعاء شود.