در زبان و ادبیات غنی فارسی، واژه‌ی «مُحَذَّم» به‌عنوان صفتی برای شمشیر به‌کار می‌رود. این واژه از ریشه‌ی حَذْم گرفته شده و بر تیزی و قدرت برندگی سلاح اشاره دارد. در متون کهن و فرهنگ‌نامه‌های معتبر، ازجمله «آنندراج»، بر این معنا تأکید شده است. بر اساس منابع لغوی، مُحَذَّم به شمشیری اطلاق می‌شود که دارای لبه‌ای بسیار تیز و کارآمد باشد؛ به‌گونه‌ای که به‌راحتی بتواند اشیاء و موانع را ببرد. این واژه گاه با تعبیر سیف حَذیم نیز همراه می‌شود که خود بر همان ویژگی برندگی و حدت دلالت دارد. کاربرد این قبیل واژه‌ها در متون ادبی و تاریخی، نشان‌دهنده‌ی دقت و ظرافت زبان فارسی در توصیف ابزارهای جنگی و خصوصیات آن‌ها است. امروزه نیز با مطالعه‌ی فرهنگ‌نامه‌های معتبر، می‌توان به درک روشنی از این واژه و جایگاه آن در میراث زبانی ایران دست یافت.
