اجتهاد از ریشه جهد به معنای تلاش و کوشش مطلق است و در اصطلاح به معنای سعی و تلاش مستمر در زمینه‌های مختلف علمی و عملی به کار می‌رود. اجتهاد بر اساس معیارها و ملاک‌های گوناگون به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شود، از جمله اجتهاد نظری و عملی، اجتهاد عقلی و شرعی، اجتهاد انقطاعی و غیرانقطاعی، اجتهاد معتبر و غیرمعتبر، و اجتهاد عام و خاص. در این زمینه، اجتهاد به عنوان بالاترین سطح علمی در حوزه‌های مختلف شناخته می‌شود و به معنای تلاش علمی در آن حوزه است، به گونه‌ای که فرد به عنوان یک صاحب‌نظر و کارشناس شناخته شود. با این حال، مشهورترین کاربرد اجتهاد به احکام دینی و حوزه فقه و اصول مربوط می‌شود. اجتهاد فقهی به معنای توانایی استنباط احکام شرعی از منابع دینی است. بر اساس آموزه‌های مکتب تشیع، اجتهاد و تقلید از ارکان اساسی زندگی انسان به شمار می‌روند. هر فردی که در زمینه‌ای از اجتهاد ناتوان است، با توجه به فطرت انسانی خود، به تقلید روی می‌آورد. بنابراین، دستور اسلام در این زمینه به عنوان راهنمایی و ارشاد مردم بر اساس حکم عقل و فطرت انسانی تلقی می‌شود. به علاوه معنی اسم محب در فرهنگ فارسی عمید به این صورت است: کسی که دوست دارد یا دوستدار است. در لغت‌نامه دهخدا نیز به معنای دوست، دوستدار و دوستار آمده است. جمع آن محبین است.
