کلمه‌ی «لینوزسطس» (هم‌نویسه با لینوزطس یا لینوزوزطیس) واژه‌ای است از طب سنتی و از زبان نبطی، به معنای «گیاهی دارویی» که در متون کهن پزشکی به آن اشاره شده است.
این گیاه در کتاب مخزن الادویه و در صفحه ۲۳۱ ذکر شده، و گفته شده که در آندلس به نام «حریف الاملس» شناخته می‌شد و در بلاد دیگر با نام‌هایی چون «عصا هرمس»، «خصی هرمس»، «معجمه»، «صاد مهمله» نیز یاد شده است. کمابیش نوشته‌اند که در آثار طبی تاریخی، این گیاه در «رابعه» به نام «الِیثُور رسطِس» و در متون برسانیان یا اربوطانون نیز شناخته شده است. از نظر کاربرد، لینوزسطس گیاهی است که خواص طبی داشته و در نسخه‌های قدیم به‌کار می‌رفته؛ با توجه به تنوع نام‌ها، احتمالاً گیاهی با خواص ملین یا مقوی بوده است. به لحاظ زبانی، این واژه نشان می‌دهد که طب سنتی ایران و جهان اسلامی از منابع متنوع، اعم از عربی، نبطی و گاهی یونانی یا لاتین بهره برده است.
