واژه لولیدنی یک اصطلاح فارسی قدیمی است که از ریشه لولیدن گرفته شده است. لولیدن به معنای پیچیدن، تابیدن یا به صورت مارپیچ درآوردن است و در متون کهن برای توصیف حرکت مارپیچ یا حالت پیچ‌خوردگی اشیاء و اجسام به کار می‌رفته است. بنابراین، لولیدنی صفتی است که ویژگی تاب‌خورده، مارپیچ یا پیچیده بودن چیزی را توصیف می‌کند.
در ادبیات فارسی و متون قدیمی، لولیدنی گاهی برای توصیف حالات فیزیکی و طبیعی نیز به کار رفته است؛ به عنوان مثال، جریان آب در رودخانه که به صورت مارپیچ حرکت می‌کند یا ریسمان و طناب‌هایی که به شکل پیچیده قرار گرفته‌اند. این کاربرد نشان می‌دهد که واژه علاوه بر معنای ظاهری، بار تصویری و توصیفی نیز دارد و به خواننده کمک می‌کند حرکت یا شکل پیچیده را تجسم کند.
علاوه بر این، این واژه در برخی متون عرفانی و فلسفی نیز به صورت استعاری به کار رفته است. به عنوان مثال، برای توصیف مسیرهای پیچیده و دشوار زندگی یا تحول و پیچ‌خوردگی‌های روحی و معنوی افراد، نویسندگان و شاعران از این واژه استفاده کرده‌اند. بدین ترتیب، لولیدنی نه تنها یک وصف فیزیکی، بلکه یک اصطلاح تصویری برای حالات پیچیده و پرپیچ‌وخم نیز به شمار می‌رود.