لغت نامه دهخدا قونوس. [ ق َ ] ( ع اِ ) زبر خود آهنی یا آهن سر خود. || تندی میان دو گوش اسب. || میانه راه. قَونَس. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به قونس شود.
