ریشهٔ واژهٔ فیموتوا از دو بخش «فی» و «موتوا» تشکیل شده‌است. بخش نخست، یعنی «فی»، در زبان عربی به‌صورت پیشوند به‌کار می‌رود و معنای «در» یا «درباره» را می‌رساند. این جزء از حرف جر «فِی» مشتق شده که در متون قدیمی و قرآنی نیز بسیار پرکاربرد بوده‌است. بخش دوم، «موتوا»، از ریشهٔ ثلاثی مجرد «مَوتَ» به‌معنای مرگ و درگذشتن گرفته شده‌است. این ریشه در زبان عربی از دیرباز وجود داشته و در اشکال مختلفی از مشتقاتش استفاده می‌شود.
واژهٔ «فیموتوا» خود به‌صورت یک فعل امر جمع، خطاب به گروهی از افراد، به‌کار رفته و معنای «بمیرید» یا «در مرگ باشید» را القا می‌کند. این ساختار دستوری در زبان عربی نشان‌دهندهٔ حالت دستوری امری و بیانگر فرمان یا درخواست قوی است. چنین ترکیبی در متون دینی و ادبیات کلاسیک عرب، به‌ویژه در آیات قرآن کریم و احادیث، با بسامد قابل‌توجهی مشاهده می‌شود.
در بررسی آماری نیز تکرار این ریشه‌ها نشان‌دهندهٔ اهمیت آن‌ها در زبان و فرهنگ عربی است. به‌طوری‌که حرف «فا» به‌طور کلی و در ترکیب‌های مختلف، ۲۹۹۹ بار و ریشهٔ «موت» نیز ۱۶۵ بار در قرآن کریم به‌کار رفته‌است. این فراوانی استفاده، گویای جایگاه محوری مفاهیم مرتبط با حیات، مرگ و فرمان‌های الهی در سنت متنی اسلامی است و بر اهمیت تحلیل دقیق این واژه‌ها در متون دینی و زبان‌شناسی تاریخی تأکید می‌کند.
