فهربرد، که نامی آشنا در تاریخ ایران باستان است، به معنای نگهبان آتش یا کسی که آتش را حفظ می‌کند می‌باشد. این عنوان، که ریشه در سنت‌های زرتشتی و اهمیت عنصر آتش در این دین دارد، در دوران ساسانی، به خصوص در دربار شاهنشاه انوشیروان، جایگاهی ویژه پیدا کرد. وظیفه فهربرد صرفاً نگهداری فیزیکی از آتش مقدس نبود، بلکه جنبه‌ای آیینی و معنوی نیز داشت؛ او مسئول حفظ شعله‌ی جاودان، انجام نیایش‌ها و اطمینان از پاکی و تقدس آتشکده بود.
در دوران پادشاهی عادل و دادگر، انوشیروان، که به دادگر شهرت یافت، ساختارها و سلسله مراتب اداری و مذهبی دربار او به دقت سازماندهی شده بود. فهربرد در این میان، نقشی کلیدی در حفظ جنبه‌های روحانی و آیینی دربار ایفا می‌کرد. او نه تنها به عنوان خادم آتش، بلکه به عنوان یکی از مقامات مهم در مراسمات و تشریفات دربار، حاضر بود و احترام و جایگاه ویژه‌ای نزد شاه و درباریان داشت. این جایگاه نشان‌دهنده اهمیت عمیق باورهای دینی و نقش آن در تار و پود جامعه و حکومت ساسانی بود.