لغت نامه دهخدا
غریری. [ ع ُ رَ ری ] ( اِخ ) عبدالرحمن بن محمدبن غُریر. وی از سران قریش بود. ( از انساب سمعانی ورق 704 ب ). رجوع به غریربن مغیره شود.
غریری. [ غ ُ رَ ری ]( اِخ ) محمدبن غریر. پسر غریربن مغیرة، از وجوه اهل مدینه به شمار میرفت و از برادرش اسحاق بزرگتر بود. برادر دیگر وی یعقوب و مادرش هند بنت مروان بود. ( ازتاج العروس ذیل غریر ). رجوع به غریربن مغیرة شود.
غریری. [ غ ُ رَ ری ] ( اِخ ) محمدبن غریربن ولیدبن ابراهیم بن عبدالرحمن بن عوف زهری، مکنی به ابوعبدالرحمن و معروف به غریری. وی از یعقوب بن ابراهیم بن سعد و مطرف بن عبداﷲ البیاری روایت کند، و ابوعبداﷲ محمدبن اسماعیل نجاری و عبداﷲبن نسب المکی و محمدبن احمدبن نصر الترمذی از وی روایت دارند. ( از انساب سمعانی ورق 407 ب ).
غریری. [ غ ُ رَ ری ] ( اِخ ) یوسف بن یعقوب بن غریر. وی عهده دار بیت المال در خلافت رشید بود. ( از انساب سمعانی ورق 407 ب ). رجوع به غریربن مغیرة شود.
