لغت نامه دهخدا
طشیش. [ طَ ] ( ع اِ ) طَش. باران ریزه زائد از رذاذ. ( منتهی الارب ). باران ضعیف. ( مهذب الاسماء ). باران ِ خرد. باران ریزه. ( آنندراج ). || ( مص ) باران ریزه باریدن ابر. یقال: طَشَّت السماءُ طشیشاً. || طُشةزده شدن. یقال: طُش َّ الرَّجل ُ ( به صیغه ٔمجهول ). ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). رجوع به طشة شود. || باران ضعیف رسیدن زمین را. یقال: «طُشت الارض » ( به صیغه مجهول ). ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).