لغت نامه دهخدا ضغیغ. [ ض َ ] ( ع اِ ) فراخی سال، و یقال: اقمت عنده فی ضغیغ دهره؛ ای قدر تمامه،و کذا اقمنا عنده فی ضغیغ؛ ای خصب. ( منتهی الارب ).
