واژه‌ی صایح یک صفت عربی است که در زبان فارسی و متون ادبی و مذهبی کاربرد دارد. این کلمه به صورت صائِح تلفظ می‌شود و به معنی فریادزننده، ندا دهنده یا کسی که با صدای بلند هشدار می‌دهد، است. ریشه‌ی این واژه از مصدر صیح به معنای فریاد و ندا گرفته شده و در متون کهن و احادیث برای اشاره به فرشته‌ای که با صدایی رسا مردم را به امری فرا می‌خواند، نیز به کار رفته است.
در منابع لغت و فرهنگ‌های عربی به فارسی، همچون منتهی الارب و آنندراج، معنای اصلی صایح، فریادکننده و نوحه‌گر ذکر شده است. برای دریافت اطلاعات کامل‌تر و بررسی دقیق‌تر کاربردها و شواهد ادبی این واژه، می‌توان به مدخل صائحه در همان فرهنگ‌ها مراجعه نمود، زیرا توضیحات مفصّل‌تری آنجا ارائه می‌شود. این واژه با حفظ ساختار صرفی و املایی عربی خود، وارد زبان فارسی شده و در متون رسمی، ادبی و مذهبی به کار می‌رود. رعایت دقیق نیم‌فاصله در نوشتار آن به صورت صائِح و تلفظ صحیح آن، برای حفظ اصالت معنایی و جلوگیری از هرگونه ابهام، ضروری است.