سَمَنْتْنی، بر اساس منابع تاریخی و لغوی، نام یکی از انواع خوراک‌ها و غذاها در دوران کهن است. این واژه در منابع معتبر، از جمله در فرهنگ‌نامه‌های تاریخی، به‌عنوان یک اصطلاح خوراکی ثبت شده و نشان‌دهندهٔ تنوع و غنای فرهنگ غذایی در میان فارسی‌زبانان در ادوار گذشته است. در متون قدیمی، از جمله در کتاب دزی جلد اول صفحهٔ ۶۸۶، به‌صورت مختصر به این غذا اشاره شده است. با توجه به این که جزئیات دقیق مواد تشکیل‌دهنده و روش پخت سمنتنی در این منبع به تفصیل نیامده است، می‌توان احتمال داد که این غذا در زمرهٔ غذاهای محلی یا سنتی رایج در منطقه‌ای خاص بوده که نام آن در تاریخ ادبیات و لغت باقی مانده است. بررسی چنین واژه‌هایی نه‌تنها در روشن‌شدن تاریخچهٔ آشپزی و عادات غذایی ایرانیان مؤثر است، بلکه بر غنای مطالعات زبان‌شناسی تاریخی و فرهنگ‌شناسی نیز می‌افزاید. بنابراین، سمنتنی به‌عنوان بخشی از میراث ناملموس فرهنگی، نیازمند پژوهش‌های بیشتر برای شناخت دقیق‌تر جایگاه خود در سنت‌های غذایی ایران زمین است.