در متون کهن فارسی، واژه‌ی ستویه به سازی موسیقایی اشاره دارد که دارای سه تار بوده است. این ساز، با توجه به ساختار و تعداد تارهایش، در زمره‌ی سازهای زهی‌ای قرار می‌گرفته که در دوران گذشته مورد استفاده قرار می‌گرفته است. بر پایه‌ی منابع معتبر تاریخی و فرهنگی، از جمله آنندراج، این ساز به‌عنوان یکی از ابزارهای تولید موسیقی در سنت کهن ایرانی شناخته می‌شده است. هرچند اطلاعات دقیق و مفصلی از شکل ظاهری و نحوه‌ی نواختن آن در دسترس نیست، اما همین اشاره‌ی کوتاه، گواهِ وجود تنوع در سازهای رایج در آن دوران است. با توجه به تحولات گسترده در عرصه‌ی موسیقی و سازها در طول سده‌های متوالی، به نظر می‌رسد ساز ستویه امروزه دیگر رواج ندارد و جای خود را به سازهای پیچیده‌تر و پرکاربردتر داده است. با این حال، ثبت چنین نام‌هایی در میراث مکتوب فارسی، از غنای فرهنگی و هنری این سرزمین در ادوار گذشته حکایت دارد.
