عقاب سیاه‌گون، که در متون کهن با نام ذوالقوة شناخته می‌شود، از جمله پرندگان شکاری باشکوه و نیرومند است. این ترکیب عربی که به‌صورت «ذُوالقُوَّة» نگاشته می‌شود، به‌معنای دارندهٔ قدرت و توانایی است و به‌درستی بر ویژگی‌های بدنی و شکارگری ممتاز این پرنده اشاره دارد. این نام‌گذاری نشان‌دهندهٔ نگاه دقیق گذشتگان به خصوصیات جانداران و انتخاب واژگانی متناسب با ماهیت آن‌ها است.
در حوزهٔ جانورشناسی، این پرنده را می‌توان در ردهٔ پرندگان شکاری بزرگ‌جثه و از تیرهٔ عقاب‌ها دسته‌بندی نمود. رنگ پر و بال آن که به سیاهی می‌زند، یکی از مشخصه‌های بارز این گونه به‌شمار می‌رود و آن را در زمرهٔ شکاریان سلطه‌جو و چالاک قرار می‌دهد. مشاهدهٔ این پرنده در حال اوج‌گیری در ارتفاعات آسمان یا در شکار، نمود عینی قدرت و حاکمیت او در قلمرو زیستی‌اش است.
از دیدگاه ادبی و فرهنگی، کاربرد واژه‌ای چون ذوالقوة در توصیف این پرنده، علاوه بر جنبه‌های توصیفی، حاوی بار معنایی عمیق‌تری است و آن را به نمادی از عظمت، استیلاء و شکوه تبدیل می‌کند. این گونه نام‌گذاری‌ها در میراث مکتوب فارسی و عربی، گواهِ شناخت عمیق پیشینیان از جهان طبیعت و رابطهٔ تنگاتنگ زبان با محیط زیست است. بنابراین، ذوالقوة تنها یک نام نیست، بلکه روایتی کوتاه از هویت و جایگاه این پرندهٔ شکاری در ادبیات و طبیعت است.
