لغت نامه دهخدا
دندان کرو. [ دَ ک َرْوْ ] ( ص مرکب ) آنکه دندان کاواک و پوسیده دارد. ( یادداشت مؤلف ):
سزد که بگسلم از یار سیم دندان طَمْع
سزد که او نکند طَمْع پیر دندان کرو.کسایی.
دندان کرو
فرهنگ فارسی
آنکه دندان کاواک و پوسیده دارد.
دندان کرو. [ دَ ک َرْوْ ] ( ص مرکب ) آنکه دندان کاواک و پوسیده دارد. ( یادداشت مؤلف ):
سزد که بگسلم از یار سیم دندان طَمْع
سزد که او نکند طَمْع پیر دندان کرو.کسایی.
آنکه دندان کاواک و پوسیده دارد.