دسپوهر (یا دَسپوهر) واژه‌ای است که در متون تاریخی و ادبیات پهلوی به کار رفته و به معنای شاهزاده یا نوه نرینه (نوه پسر) تفسیر شده است.
تحلیل واژه
ترکیب واژه: به نظر می‌رسد که دسپوهر از دو بخش تشکیل شده باشد:
وس: به معنای پس و پوهر: به معنای پسر است.
بنابراین، ترکیب این دو بخش به معنای «نوه‌ای که پسر است» می‌باشد، و این تفسیر نشان می‌دهد که دسپوهر به نوعی به نسل‌های بعدی اشاره دارد، به ویژه در مورد پسران.
کاربرد در متون تاریخی
متون پهلوی: این واژه در کارنامه اردشیر و برخی متون دیگر پهلوی آمده است، که آنرا شاهزاده معنی کرده اند.
