در شیمی بسپارها، درجۀ بسپارش به عنوان یک کمیت مهم و بنیادی تعریف می‌شود. این پارامتر، تعداد واحدهای تکراری سازندۀ یک مولکول بسپاری را مشخص می‌سازد. به بیان دیگر، درجۀ بسپارش میانگین تعداد مونومرهایی است که در ساختار زنجیرۀ بسپار شرکت کرده‌اند و به‌صورت نماد n نمایش داده می‌شود. این کمیت تأثیر مستقیم و بسزایی بر خواص فیزیکی و مکانیکی ماده‌ی بسپاری دارد. با افزایش درجۀ بسپارش، به‌طور معمول، ویسکوزیته، استحکام کششی و دمای انتقال شیشه‌ای بسپار افزایش می‌یابد. از این رو، کنترل و اندازه‌گیری این پارامتر در فرآیند تولید و سنتز بسپارها، برای دستیابی به محصولی با کارایی و خواص مطلوب، امری ضروری و حیاتی محسوب می‌گردد. درجۀ بسپارش با روش‌های مختلف تجزیه‌ای مانند کروماتوگرافی نفوذ ژل (GPC) یا اندازه‌گیری ویسکوزیته محلول بسپار قابل تعیین است. این مفهوم نه تنها در بسپارهای مصنوعی مانند پلی‌اتیلن و پلی‌استایرن، بلکه در درک ساختار و رفتار بسپارهای طبیعی مانند سلولز و پروتئین‌ها نیز از اهمیت بنیادینی برخوردار است.