حَثاة واژه‌ای عربی است که در زبان فارسی به‌کار رفته است. این واژه به‌صورت مفرد و به‌معنای سنگریزه یا سنگ ریزه است و در متون کهن و لغتنامه‌های معتبر عربی همچون منتهی الارب به این معنا ثبت شده است. در فرهنگ‌های لغت، حَثاة به‌عنوان اسمی مفرد معرفی شده و جمع آن حَثی یا حَثا ذکر گردیده است. این واژه معمولاً برای اشاره به سنگ‌های بسیار ریز یا خاک‌ریز به‌کار می‌رود و در متون ادبی و کهن، گاه در توصیف زمین‌های سنگلاخ یا صحنه‌های طبیعی کاربرد داشته است. با توجه به ریشه عربی این واژه، استفاده از آن در متون فارسی امروزی کمتر رایج است و بیشتر در متون تخصصی ادبیات عربی یا پژوهش‌های تاریخی و زبان‌شناسی دیده می‌شود. با این حال، شناخت این قبیل واژه‌ها برای درک بهتر میراث زبانی و ادبیات کلاسیک ضروری به‌نظر می‌رسد.
