ریشهٔ واژهٔ تؤتوها به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود: تؤتو و ها. بخش نخست، یعنی تؤتو، خود از ریشه‌ای کهن در زبان‌های سامی نشأت می‌گیرد و در زبان‌هایی مانند عربی به صورت تَأْتَأَ به کار رفته است که بر مفهوم لکنت زبان یا سخن گفتن به‌شکل منقطع و نامفهوم دلالت دارد. این ریشه در گذر زمان و با انتقال به زبان فارسی، تغییراتی آوایی را تجربه کرده و به شکل تؤتو درآمده است. کاربرد این واژه معمولاً در اشاره به گفتار نارسا و بریده‌بریده است که فاقد روانی و پیوستگی لازم باشد.
بخش دوم این ترکیب، یعنی «ها»، یک پسوند نسبتاً پرکاربرد در زبان فارسی است که نقش بسامدی بالایی دارد و در اینجا به عنوان پسوند تکرار عمل می‌کند. این پسوند بر تعدد و تکراری بودن عمل دلالت می‌کند و در ترکیب با تؤتو، بر تکرار و استمرار حالت لکنت یا سخن نامفهوم اشاره دارد. بنابراین، تؤتوها به‌صورت یک قید یا صفت به کار می‌رود و بر ادامه‌دار بودن و تعدد دفعات بروز لکنت در گفتار دلالت می‌کند. این ساختار واژه‌سازی در فارسی، امکانی برای بیان کمّی و کیفی ویژگی‌های رفتاری و گفتاری فراهم می‌آورد.