لغت نامه دهخدا
بغایا. [ ب َ ] ( ع اِ ) ج ِ بَغی. ( منتهی الارب ). ج ِ بغی،بمعنی زنان فاحشه. ( مؤید الفضلاء ). ج ِ بغی، داه و زن زناکار. ( آنندراج ). و رجوع به بغی شود. || ج ِ بَغیّة. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). بمعنی پیش روان لشکر. ( مؤید الفضلاء ). و رجوع به بغیة شود.