با بررسی دقیق منابع معتبر لغوی و تاریخی، می‌توان دریافت که واژهٔ بسکارى از ترکیب دو جزء «بِـ» و «سکارى» تشکیل شده است. جزء نخست، پیشوند «بِـ» است که در زبان‌های ایرانی باستان نقش تأکید یا همراهی داشته و در واژه‌سازی کاربرد گسترده‌ای دارد. جزء دوم، یعنی «سکارى»، خود ریشه در مفهومی عمیق‌تر دارد که برای درک کامل معنای واژه باید به آن پرداخت.
ریشهٔ اصلی واژه به «سِکَر» بازمی‌گردد که در متون کهن به‌صورت سکر نیز ثبت شده است. این ریشه در زبان‌های ایرانی میانه دیده می‌شود و بر مفهوم انبوهی، فراوانی و جمعیت دلالت دارد. کاربردهای مختلف این ریشه در متون تاریخی و ادبی، گواهی بر این مدعاست که معنای اولیهٔ آن بر کثرت و تعداد زیاد استوار بوده است. در نتیجه، واژهٔ بسکارى به‌صورت ترکیبی به معنای به‌گونه‌ای انبوه، با کثرت یا به‌طور گسترده است. این ساختار واژگانی که از پیوند یک پیشوند تأکیدی با یک ریشهٔ باستانی پدید آمده، نمونه‌ای بارز از توانایی و غنای زبان فارسی در ساختن واژه‌های دقیق و پرمعنا است که توانایی بیان مفاهیم پیچیده را دارد.
