واژهٔ انقِحال مصدر باب اِفتِعال از ریشهٔ «ق ح ل» در زبان عربی است که به‌صورت رسمی و ادبی، به حالت کهن‌سالی و رسیدن به سنین پیری اشاره دارد. این اصطلاح، دلالت بر دورانی از زندگی انسان دارد که نشانه‌های پیری و فرسودگی در وجود فرد پدیدار می گردد.
کاربرد و جایگاه زبانی
این واژه در متون کهن ادبی و پزشکی، از جمله در فرهنگ‌هایی چون «ناظم‌الاطباء»، به‌کار رفته و بیانگر مفهوم بلندای سن و فرتوتی است. ازآنجاکه اِنقِحال بیشتر در حوزهٔ متون تخصصی و تاریخی کاربرد دارد، امروزه کمتر در گفتار روزمره استفاده می‌شود و معادل‌های رایج‌تری مانند پیری یا سال‌خوردگی جایگزین آن شده‌اند.
اهمیت فرهنگی و تحلیلی
باوجود کاهش استفاده از این واژه در دورهٔ معاصر، اِنقِحال ازلحاظ زبانی حائز اهمیت است؛ زیرا بیانگر دقت نظر ادبا و دانشمندان گذشته در توصیف مراحل مختلف عمر انسان است. شناخت چنین واژه‌هایی نه‌تنها غنای زبان فارسی را نمایان می‌سازد، بلکه درک ما را از متون تاریخی و ادبی کهن نیز عمق می‌بخشد.