واژه‌ی اَنداویده که در متون کهن به صورت اَنداوِده نیز ثبت شده است، صفت مفعولی از مصدر اَندودن به‌معنای اَندود کردن یا آلوده ساختن است. این واژه به حالت و کیفیت چیزی اشاره دارد که بر روی آن را پوشانده‌اند یا به ماده‌ای دیگر آغشته شده است. در فرهنگ‌های لغت، از جمله ناظم‌الاطباء، این کلمه به‌صورت اَندودشده و آلوده‌شده تعریف گردیده که نشان‌دهنده‌ی دو وجه معناییِ پوشش و آلایش است.
در کاربرد ادبی و تاریخی، اَنداویده بیشتر برای توصیف سطوح یا اجسامی به‌کار می‌رود که لایه‌ای از یک ماده مانند رنگ، گچ، گل یا حتی چرک بر روی آن‌ها کشیده شده باشد. برای مثال، می‌توان از دیوار گِلاَنداویده یا جامه‌ی گرداَنداویده نام برد. این واژه با حفظ پیشوند اَند که دلالت بر استمرار یا فراگیری عمل دارد، بر کامل‌بودن فرایند پوشش یا آلودگی تأکید می‌کند.
با وجود اینکه این واژه در زبان معیار امروز کمتر متداول است، ولی شناخت آن برای درک متون کلاسیک فارسی و حفظ پیوند با میراث زبانی ضروری می‌نماید. صورت مدرن و رایج‌تر این کلمه در فارسی امروز، اَندودشده یا آغشته‌شده است که در متون علمی، فنی و ادبی به‌کار می‌رود. بنابراین، اَنداویده نه تنها یک اصطلاح تاریخی، بلکه نمونه‌ای از ظرفیت زبان فارسی در ساخت واژه‌های توصیفی دقیق است.
