الومیان یکی از چهار طایفه‌ای بودند که در مناطق فارس و خوزستان سکونت داشتند. این طایفه در دوره تاریخی مادها، یعنی حدود هزار سال قبل از میلاد، در این مناطق حضور داشتند و به شیوه‌ای زندگی می‌کردند که عمدتاً بر راهزنی و غارت استوار بود. زندگی آن‌ها به نوعی وابسته به گرفتن غنیمت و اموال از کاروان‌ها و مسافران بود و از این طریق امرار معاش می‌کردند.
الومیان به عنوان طایفه‌ای راهزن در تاریخ منطقه جنوب غرب ایران شناخته می‌شوند. آن‌ها چنان تأثیر و قدرتی داشتند که حتی شاهان پارس نیز مجبور شدند به آن‌ها باج دهند تا از گزند راهزنان در امان بمانند. این موضوع نشان‌دهنده نفوذ و تهدیدی بود که الومیان برای حکومت‌های محلی به شمار می‌رفتند و حکایت از وضعیتی ناپایدار و پرتنش در آن دوره تاریخی دارد.