واژه «المفلحین» جمع «مفلح» است و در زبان فارسی به معنای رستگاران، کامیابان یا کسانی است که به موفقیت و سعادت واقعی دست یافته‌اند. این واژه بیشتر در متون دینی و اخلاقی به‌کار می‌رود و به افرادی اشاره دارد که در زندگی دنیوی و اخروی در مسیر درست قدم گذاشته و از هدایت و خیر برخوردار شده‌اند. المفلحین کسانی هستند که با پیروی از راه‌های حق و انجام اعمال صالح، به آرامش و کامیابی حقیقی رسیده‌اند و نمونه‌ای از انسان‌های موفق و سعادتمند محسوب می‌شوند.
در قرآن کریم، واژه «المفلحین» به معنای رستگاران و کامیابان حقیقی به کار رفته است. در آیه ۶۷ سوره قصص آمده است: «فَأَمَّا مَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَعَسَىٰ أَنْ يَكُونَ مِنَ الْمُفْلِحِينَ»؛ یعنی آن کس که توبه کرده، ایمان آورده و عمل صالح انجام داده باشد، امید می‌رود که از رستگاران باشد. این آیه نشان می‌دهد که رسیدن به رستگاری و سعادت واقعی در گرو ترکیبی از توبه، ایمان و اعمال نیکوست.
کاربرد واژه «المفلحین» در این آیه تأکیدی بر هدف نهایی انسان در زندگی است؛ یعنی کامیابی و رستگاری حقیقی نه تنها به داشتن ایمان، بلکه به همراهی آن با عمل صالح و بازگشت از گناهان وابسته است. این مفهوم نشان می‌دهد که رستگاری یک حالت جامع و پایدار است که شامل هدایت قلبی، رفتار درست و اصلاح نفس می‌شود و افراد مفلح کسانی‌اند که در این مسیر موفق شده‌اند.
