در زبان عربی، مصدر باح به‌صورت باح، یبیح، بیحاً و بیاحاً از ریشه «ب و ح» صرف می‌شود. این واژه در لغت به‌معنای رسیدن به سن پیری و کهن‌سالی است و برای توصیف حالتی به کار می‌رود که فردی به مرحله پایانی عمر خود نزدیک شده و آثار پیری در او آشکار گردد. بر اساس منابع معتبر لغوی، از جمله کتاب منتهی الارب فی لغه العرب، این واژه دقیقاً به مفهوم کلان‌سال شدن یا سال‌خورده گردیدن تعریف شده است. کاربرد این اصطلاح بیشتر در متون کهن ادبیات عربی و نیز در تفسیر متون دینی مشاهده می‌شود و بار معنایی آن حاکی از فرارسیدن دوره پیری و فرتوتی است. با توجه به ساختار صرفی و دامنه معنایی این واژه، می‌توان دریافت که باح بیانگر تغییر حالت و گذر از مرحله‌ای به مرحله‌ای دیگر در عمر انسان است. این کلمه در کنار واژه‌های مترادفی مانند شاخ و هرم در ادبیات عرب به کار رفته و گویای مفهوم کهولت سن و پیری می‌باشد.
