اصطبل، که در زبان عربی به صورت اِصطَبَل و در فارسی به صورت اَسْطَبْل یا اِصْطَبْل نیز به کار می‌رود، بنایی است که به طور ویژه برای نگهداری، پرورش و تیمار اسب‌ها و سایر دام‌های سواری طراحی و احداث می‌شود. اهمیت این سازه از دیرباز با توسعهٔ کشاورزی، جنگ و حمل و نقل پیوند خورده است؛ چرا که اسب‌ها به عنوان موتور محرکهٔ ارتش‌ها، سواران، و ابزار کار در مزارع، نیازمند سرپناهی مطمئن در برابر عوامل جوی و تهدیدات محیطی بودند. ساختار اصطبل‌ها، بسته به دورهٔ تاریخی و نیاز منطقه، از یک سرپناه ساده با سقف پوشالی تا سازه‌های سنگی و آجری عظیم با طراحی‌های پیچیده و سیستم‌های تهویه و بهداشت پیشرفته متغیر بوده است.
طراحی یک اصطبل مطلوب، مجموعه‌ای از ملاحظات فنی و بهداشتی را طلب می‌کند. این ملاحظات شامل تأمین فضای کافی برای حرکت آزادانه اسب‌ها، طراحی کفپوش مناسب برای جلوگیری از لغزش و تسهیل در پاکسازی فضولات، و ایجاد سیستم تهویه مؤثر برای جلوگیری از تجمع آمونیاک ناشی از ادرار است. نور طبیعی و غیرمستقیم باید به میزان کافی به داخل هدایت شود تا از بروز بیماری‌های تنفسی جلوگیری گردد. علاوه بر جایگاه اصلی اسب‌ها (باکس‌ها یا غرفه‌ها)، اصطبل‌های استاندارد شامل بخش‌هایی چون انباری برای علوفه و تجهیزات، اتاقک تیمار (ناظرخانه)، و محلی برای نگهداری زین و یراق‌آلات نیز هستند که همگی باید با رعایت اصول ایمنی و دسترسی آسان طراحی شوند.
از منظر فرهنگی و تاریخی، اصطبل‌ها فراتر از یک مکان نگهداری صرف، به مرکزی برای تعاملات اجتماعی و حفظ میراث سوارکاری تبدیل شده‌اند. در دوران باستان و قرون وسطی، نگهداری از تعداد زیادی اسب مستلزم وجود اصطبل‌های سلطنتی یا نظامی بود که خود نمادی از قدرت و ثروت محسوب می‌شدند. امروزه نیز، با وجود پیشرفت وسایل نقلیه، اصطبل‌ها همچنان در مراکز پرورش اسب، باشگاه‌های سوارکاری و مسیرهای گردشگری نقش محوری ایفا می‌کنند و به عنوان میراث‌دار ارتباط عمیق انسان با این حیوان نجیب، حفظ و احیای آن‌ها از جنبه‌های سنتی و ورزشی اهمیت ویژه‌ای دارد.