بابونه‌ی صحرایی که در برخی متون کهن با نام اَساسیس یا اَسامیس از آن یاد شده است، یکی از گونه‌های گیاهی خودرو و بومی مناطق خشک و دشتی است. این گیاه که به‌طور معمول در پهنه‌های وسیع بیابانی و مراتع کم‌آب می‌روید، دارای گل‌های سفیدرنگ با مرکزی زرد و ظاهری مشابه بابونه‌ی معمولی است. ازلحاظ ریخت‌شناسی، ساقه‌های باریک و برگ‌های ریز و پراکنده‌ای دارد که آن را برای سازگاری با شرایط سخت محیطی مناسب می‌سازد.
ازنظر خواص دارویی و کاربردی، این گیاه در طب سنتی جایگاه ویژه‌ای دارد و اغلب به‌عنوان مسکن، ضدالتهاب و کمک‌کننده به هضم مورد استفاده قرار می‌گرفته است. امروزه نیز در برخی مناطق، از گل‌ها و سرشاخه‌های آن برای تهیه‌ی دمنوش‌ها و عرقیات گیاهی استفاده می‌شود. بااین‌حال، باید توجه داشت که مصرف آن باید با آگاهی از ویژگی‌های فارماکولوژیک و تحت نظر متخصص انجام پذیرد.
در حوزه‌ی فرهنگ و ادبیات، بابونه‌ی صحرایی گاهی نماد صبر، سادگی و سازگاری با دشواری‌ها تلقی می‌شود و در توصیف مناظر طبیعی و بیابانی در متون شاعرانه نیز کاربرد داشته است. حفظ و مطالعه‌ی چنین گیاهانی نه‌تنها ازلحاظ بوم‌شناختی حائز اهمیت است، بلکه به‌عنوان بخشی از میراث طبیعی و تاریخی نیز شایسته‌ی توجه و ثبت می‌باشد.
