لغت نامه دهخدا ابووثیل. [ اَ بو وَ ] ( اِخ ) مردی از عرب که تنها چند شتر لاغر و نزار داشت و سپس شتران او با خوردن رطب فربه شدند و او غنی گردید و در عزّ پس از ذُل بدو مثل زنند. ( المرصع ). و ابوتیل با تاء منقوط نیز آمده است.
