ابوالضیفان، با تلفظ صحیح «اَبُوالضَّیفان»، یکی از کنیت‌های شناخته‌شده در متون تاریخی و دینی است. این کنیت به‌صورت ویژه به حضرت ابراهیم خلیل‌الرحمن (ع) نسبت داده می‌شود. استفاده از چنین کنیت‌هایی در فرهنگ عربی و اسلامی، نشان‌دهنده‌ی احترام و تجلیل از شخصیت‌های برجسته است. ریشه‌ی واژه‌ی ضیفان به کلمه‌ی ضَیف به‌معنای مهمان بازمی‌گردد و ابوالضیفان به‌معنای پدر مهمانان یا کسی که مهمان‌دار بزرگی است تفسیر می‌شود. این عنوان، اشاره به مهمان‌نوازی گسترده و مقام بلند ابراهیم (ع) دارد که در روایات و متون اسلامی، به‌عنوان نماد مهمان‌پذیری و بخشندگی شناخته می‌شود. این کنیت، علاوه بر جنبه‌ی تاریخی و مذهبی، بر اهمیت میزبانی و احترام به مهمان در فرهنگ اسلامی تأکید می‌کند. انتخاب چنین عنوانی برای پیامبری مانند ابراهیم (ع)، نشان‌دهنده‌ی تبلور فضایل اخلاقی و انسانی در زندگی اوست و الگویی برای پیروان این آینده به‌شمار می‌رود.