پیکر ارایی

تا بدو پیکر برآمد روشنی در تیره شب از جمال و چهره آن دو پری پیکر پسر

ماه چارم به قوت خود مهر شودش نقش بند پیکر و چهر

از دو دیده ستاره می رانم من برین کوه آسمان پیکر

ز سر تا پا همه جان و دل آمد آن پری پیکر معاذالله که همچون دیگرانش زآب و گل گویم

روشنی در چشم ما از روی آن مه پیکر است چونکه آن زهره جبین خود آفتاب اظهر است