استعانت حقیقی در آموزههای قرآنی، بهعنوان والاترین سطح توکل و خداباوری تعریف میشود. این مفهوم فراتر از درخواست زبانی و گذرا است و در حقیقت، تجلیبخش حالت مستمری از توجه قلبی و وجودی به ذات اقدس پروردگار است. بر این اساس، مؤمن راستین در تمامی مراحل زندگی و در مواجهه با هر رویداد کوچک و بزرگی، چشم امید و دل نیاز را تنها به سوی خداوند متوجه میسازد و او را تنها مرجع و مقصد حل مشکلات میداند.
تحقق این مرتبه از استعانت، منوط به همراهی معرفت عمیق با عمل صالح است. بدین معنا که فرد پس از طلب یاری از درگاه الهی، با توکل کامل، تمامی توان و امکانات خویش را در مسیر مقدر شده بهکار میگیرد و از هیچ تلاشی فروگذار نمیکند. در این نگاه، تلاش فردی نهتنها منافی استعانت نیست، بلکه شرط لازم و مکمل آن محسوب میشود و درخواست زبانی، تنها زمانی ارزشمند خواهد بود که ترجمان حقیقی این باور درونی و مقدمهای برای اقدام عملی باشد. در نتیجه، استعانت قرآنی، رویکردی یکبعدی و منفعلانه نیست، بلکه فرآیندی پویا و همهجانبه است که ارکان شناختی، قلبی و عملی را در بر میگیرد. این نوع استعانت، انسان را از دام وابستگیهای مادی و اتکا به قدرتهای محدود بشری رها ساخته و با تکیه بر منبع بیپایان الهی، آرامش، عزت و موفقیت پایدار را برای وی به ارمغان میآورد.