گران روی برش بی نهایت

برده سبق فراقت؛ از رنج بی نهایت بسته گرو وصالت؛ با ناز جاودانی

جانا ستیزة تو ندارد نهایتی جور و جفا خوش است ولی تا به غایتی

نهایت نیست راه عشق را یار تو یک روباش دست ازکار بردار

مگوی هیچ ز آغاز که جهانی رسید کار بانجام و انتها و نهایت

اگر چه مایده حسن را نهایت نیست ز پاره دل خویش است رزق مهمانش

اقبال بی نهایت درگاه فرخت از جور بی نهایت اعدا گذاشتم