کپک دوده ای

آخر چه شد حسین که از دود آه خویش کشت امید و دوده او هم بسوختی

معز دین و سرافراز دوده ی سلجوق پناه خلق و خداوندِ خانهٔ خاقان

چو تیغ وی از تارک آلوده شد سپه بر در شهر بر دوده شد

همه شهر و کشور به‌هم بر زدند ده و دوده را آتش اندر زدند

کشیده خنجر جودش ز روی زفتی پوست ز دوده بخشش دستش ز روی رادی زنگ

که فرزند خود را تو بفروختی به ننگ اندرون دوده اندوختی