الم شنگه

واژه‌ی «الم‌شنگه» در زبان فارسی به معنی هیاهو، جنجال، سروصدا یا آشوب بی‌دلیل است. این کلمه معمولاً زمانی به کار می‌رود که گروهی از افراد بدون دلیل جدی، غوغا و سر و صدای زیادی به پا کنند. ریشه‌ی دقیق این واژه مشخص نیست، اما به‌گمان بسیاری از زبان‌شناسان، از ترکیب دو واژه‌ی عامیانه و آهنگ‌دار ساخته شده تا حس شلوغی و آشفتگی را در خود داشته باشد. در گفت‌وگوهای روزمره، وقتی کسی می‌گوید «چه الم‌شنگه‌ای به‌پا شده!» منظورش این است که اوضاع بی‌نظم و پر سر و صداست.

در کاربردهای ادبی و محاوره‌ای، این واژه معمولاً بار طنزآمیز یا منفی دارد. مثلاً ممکن است کسی بگوید: «برای یه حرف ساده، الم‌شنگه راه انداختی!» یعنی فرد مقابل، واکنشی اغراق‌آمیز یا بی‌جا نشان داده است. در داستان‌ها و فیلم‌ها نیز، وقتی صحنه‌ای پر از دعوا، شوخی یا هرج‌ومرج است، نویسندگان از این واژه برای توصیف فضا استفاده می‌کنند. این کاربرد عامیانه باعث شده که «الم‌شنگه» نه تنها معنایی تصویری و زنده داشته باشد، بلکه حال و هوای گفت‌وگو را هم پرنشاط کند.

از نظر فرهنگی، این واژه بازتابی از رفتار اجتماعی مردم است؛ زیرا نشان می‌دهد در جامعه‌ی ما، همواره میان نظم و بی‌نظمی، آرامش و هیاهو، مرز باریکی وجود دارد. گاهی این هیاهو از شادی و هیجان می‌آید، و گاهی از خشم یا اختلاف. در هر صورت، این اصطلاح یادآور لحظاتی است که احساسات بر عقل چیره می‌شوند و فضا پر از شور و غوغا می‌گردد. این واژه، با تمام رنگ و لعابش، بخشی از زبان زنده و پویای فارسی را نشان می‌دهد که هنوز در گفتار روزمره جای خود را حفظ کرده است.