چشم فلجی درونی

چه می‌گویم تو خود از خود نهانی که دو انگشت حق را در درونی

دریغا که دریا دلی ز آب دریا برون با درونی پر از اخگر آمد

گرت ز ذوق درونی نهفته حالت هاست گمان مبر که ز خال تو نیست اگه دوست

درونی دارم از جور زبان ریش هزاران نیش از بیگانه و خویش

این چنین کز هر درونی سوز عشقت شعله زد عاقبت بینم ازین آتش جهانی سوخته