چستی کردن

به چستی چو باد اندر آمد به اسب سپه راند از کین چو آذرگشسب

من بنده آن عاشق کاو نر بود و صادق کز چستی و شبخیزی از مه کلهی یابد

چونکه پیری رسد رود تن را چستی و در رسد کلال و ملال

مور راهش از کمر چستی گرفت با سلیمان لاجرم کستی گرفت

بدین دلیری و چستی که اوست در ره عشق بدین چنین که تویی با تو بر نمی‌آید

ندارد چستیی آن شوخ در دلجویی یاران ولی در کشتن هر بیدلش چالاک می بینم