نهی مقید

از حال نیرة من ناصح از کجا داند چو او مقید آن بند زلف سرکش نیست

از هر طرفی جمال مطلق تابان ای بی خبر از حسن مقید چه کنی

در سینه دل مقید صید مگس مکن عنقا هم آشیانه درین آشیان تراست

ما به تو یکباره مقید شدیم مرغ به دام آمد و ماهی به شست

من آن ذاتم که بیرون ز هر شرط نه مطلق نه مقید نه معلا